फक्त एका क्षणासाठी.....

माझी कविता

सारे काही फक्त एका क्षणासाठी

जगण्यासाठी घातलेला घाट फक्त एका क्षणासाठी...

दुखावलेलं मन मनातील राग

रागाची आग एका क्षणासाठी,

झालेला गर्व मागितलेला मान

दुखावलेला स्वाभिमान फक्त एका क्षणासाठी....

भक्तीचा भाव गुंतलेला जीव 

आलेली किव एका क्षणासाठी,

जडलेलं प्रेम प्रेमाचा थाट

भ्रमाचा माठ फक्त एका क्षणासाठी....

झाडाचे फुल फुलांचा रंग

रंगांचा संग एका क्षणासाठी,

टोचलेला काटा कापलेलं पातं

पात्याची धार फक्त एका क्षणासाठी....

 एखाद्याची आस त्याचा झालेला भास

आनंदाची रास एका क्षणासाठी,

दुखलेली आशा खुपलेली भाषा

झालेली निराशा फक्त एका क्षणासाठी....

डोळ्यापुढचा अंधार अंधाराची भिती

भितीचे वादळ एका क्षणासाठी,

वादळाचे बळ पावसाचा छळ

विजांचा धाक फक्त एका क्षणासाठी...

मिळालेला पैसा पैशाचे घबाड

घबाडाचा माज एका क्षणासाठी,

खाल्लेला घास घेतलेला श्वास

जगण्याची आस फक्त एका क्षणासाठी....

माणसाचा देह देहांची लाट

लाटेचं आयुष्य एका क्षणासाठी,

सारं काही फक्त एका क्षणासाठी...

Nothing is permanant in life.

आयुष्यात काहीच कायमस्वरुपी नसतं, जे आहे ते सर्व क्षणभंगुर. मग आपण कशाला इतके दुःखी होतो किंवा कशाचा इतका गर्व आणि माज करतो?

Written by- गौरव शशिकांत कुंभार

आठवणीतली शाळा...

       

           शाळा म्हटलं कि सगळ्यांना आपल्या लहानपणीचे दिवस आठवतात. ते दिवस प्रत्येकासाठीच खूप महत्त्वाचे असतात. कारण त्या मोहरलेल्या दिवसातच बालपण खुलत असते. शाळेतले ते वर्ग, शाळेचे मैदान, शाळेतील शिक्षक या सर्वांशीच आपले घट्ट नाते तयार होते. मित्रांच्या संगतीत काही आठवणी तयार होतात. याच आठवणी आपल्याला आयुष्यभर जगण्याचे बळ देत असतात. या आठवणी नुसत्या आठवल्या तरी मन कसे बहरुन जाते. पुन्हा लहान व्हावेसे वाटते. जगण्याची नवीन आशा निर्माण होते आणि आयुष्याला नवीन पालवी फुटते. 

          ते दिवस असतातच खुप खास. जिवनाला नवे वळण देण्याची ताकद असणारे संस्कार याच वयात मनावर कोरले जातात ते आयुष्यभरासाठी, कधीही पुसले न जाण्यासाठी. हे संस्कार खोलवर रुजवण्यात मोलाचा वाटा असतो तो त्या गुरूजनांचा. त्यांनीच या मोठ्या आव्हानाचे शिव धनुष्य आपल्या हाती धरून या विश्वावर खुप मोठे उपकार केले आहेत. त्यांच्या तेजातुनच आपले आयुष्य घडवण्याचे बळ आपल्याला मिळत असते. शाळेतील त्या मोहरलेल्या दिवसांवर जादुची छडी फिरवून ते आणखीनच रंजक बनवण्याचे काम ही देव माणसे करत असतात. आपल्या शिष्यांसाठी कोणतीही अपेक्षा न ठेवता दिवस रात्र कष्ट घेतात. त्यांच्या शिवाय शाळा कायम अपुर्णच असते.

          शिक्षकांबरोबरच शाळेच्या आठवणीतली आणखी एक व्यक्ती म्हणजे बालमित्र. ते तर सगळ्यांचेच असतात. काहींचे चतुर तर काहींचे खट्याळ, काहींचे शांत तर काहींचे दंगेखोर. पण या सगळ्याचा मैत्रीवर कोणताही परिणाम होत नसतो. त्या वयात तर ते कळत पण नसते कळत असते ती फक्त निव्वळ मैत्री. त्या मित्रांच्या आठवणीत भर घालतात ते मैदानावरील खेळ आणि त्या खेळातील चिडवा चिडवी. अशी मुले क्वचितच कुठे तरी असतील जी खेड्यात राहून देखील शाळेत गोट्या आणि विटी दांडू खेळले नसतील. तसंच पावसाळ्यात एकमेकांचे गणवेश चिखलाने घाण करणे किंवा चिखलाने माखलेला चेंडू एकमेकांना मारून खेळणे या खेळांची गम्मत तर काही औरच होती. ते चिखलाचे डाग धुवून गेले पण मनावर त्याच्या आठवणीचे ठसे कायम तसेच आहेत. खेळताना धडपडुन झालेल्या जखमा अजुनही आपल्याला खुणावत असतात. 

          वर्गात शिक्षक शिकवत असताना घातलेला गोंधळ, त्यांनी फळ्याकडे तोंड फिरवल्यावर हळूच खाल्लेल्या चिंचा, त्याच वेळी एकमेकांना मारलेले चिंचोके, गृहपाठाच्या गुणांसाठी शिक्षकांची केलेली ज्यादाची कामे, सुट्ट्या संपल्यावर शाळेची केलेली झाड लोट या आणि अशा कित्येक गोष्टी त्या आठवणींना अधिकच मोहक बनवतात. दोन क्षण का होईना पण मनाला विसावा देतात. धकाधकीच्या आयुष्यात जगण्याची नवी उमेद देतात. त्या आठवणींतून बाहेर पडल्यावर जाणिव होते वर्तमानाची आणि मग सुरू होतो पुन्हा रोजचा प्रवास.......

A tribute to the memories of the school..... 


Written by - गौरव शशिकांत कुंभार

माझ्या आठवणीतली शाळा

संगत दोस्तीची.......

माझी कविता 

दोन दिसांची मैत्री आणिक दोन दिसांची गम्मत जम्मत, 

आयुष्याच्या चार दिसात या दोस्तीची ही सुरेल संगत.

दोन माणसे निरनिराळी मनात बंध रुजलेले 

शब्दातूनी खुलती भावना घेऊन भाव मनी निजलेले,

भावनांच्या लाटेवर फिरता उलगडते शब्दांची गम्मत 

आयुष्याच्या चार दिसात या दोस्तीची ही सुरेल संगत.

विश्वासाचे अतूट नाते मनाला खुप भावते 

विचारांच्या रस्त्यावर मन तूफान धावते, 

विश्वासाच्या गोडीमधुनी वाढावी जीवनाची रंगत 

आयुष्याच्या चार दिसात या दोस्तीची ही सुरेल संगत.

मैत्री मधले रूसवे फुगवे असतात खुप गोड 

एक चिडला असताना दुसऱ्याला हसायची खोड, 

चिडवा चिडवी हसवा हसवी करतानाही येते गम्मत 

आयुष्याच्या चार दिसात या दोस्तीची ही सुरेल संगत.

दूर असूनही मने जुळावी 

शब्दांनाही मग कोडी पडावी,

इंद्र धनुवर जशी रंगांची पडावी पंगत 

तशीच 

आयुष्याच्या चार दिसात या दोस्तीची ही सुरेल संगत.
A poem by Gaurav Shashikant Kumbhar